Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

Γνώμη ή προπαγάνδα;


Πόσο μεροληπτική μπορεί να γίνεται μια δημόσια (κι επομένως και διακομματική) τηλεόραση; Ακόμα κι όταν λέει αλήθειες;
 
Η προβολή του ντοκιμαντέρ "ΑΓΟΡΑ" στην ΕΡΤ ήταν λάθος. Ήταν τόσο εμφαντικά προπαγανδιστική  η εκπομπή (επαναλαμβάνω: χρησιμοποιώντας αλήθειες) που σίγουρα θα έκανε πολλούς δεξιούς να "σπάσουν" τις τηλεοράσεις τους! Όμως η ΕΡΤ παίρνει το τέλος κι από δεξιούς κι από αριστερούς. Το ντοκιμαντέρ, μάλιστα, προβλήθηκε στα πλαίσια του Ντοκουμέντα με αποτέλεσμα να δυσφημίσει εκτός από τη δημόσια τηλεόραση και μια επίσης δημόσια πολιτιστική παρέμβαση. Που κι αυτή από το δημόσιο χρηματοδοτείται, δεξιό κι αριστερό εξ ίσου. Μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια!
  
Μπορεί η δημόσια τηλεόραση να έχει γνώμη;
Κατά την άποψή μου, ναι! Να έχει και να την λέει.
Εκείνο που δεν μπορεί να κάνει είναι την προπαγάνδα.
Γιατί η προπαγάνδα διχάζει και λειτουργεί ανάποδα.

Λυπάμαι που η ΕΡΤ με ανάγκασε να της κάνω τέτοια κριτική. Θα την ήθελα άψογη, θριαμβεύτρια επί όλων εκείνων που με την πρώτη ευκαιρία την θάβουν. Θα την ήθελα πραγματική ΔΗΜΟΣΙΑ τηλεόραση κι όχι κυβερνητικό όργανο που κάνει προπαγάνδα. Δυστυχώς, όμως, το έκανε. Έπεσε στο επίπεδο κάποιων αξέχαστων στιγμών του Σκάι, του Μέγκα και του Αντένα. Αυτό είναι το χειρότερο όλων!

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

Καλά, ο Κοντονής δεν πήγε Εσθονία, ο Μητσοτάκης θα πήγαινε;;;

Ο Εσθονός υπουργός δικαιοσύνης, με επιστολή του προς τον Κοντονή στην οποία εξισώνει απολύτως ναζισμό-κομμουνισμό, δικαιώνει όσους μιλούν για παραζάλη στο επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας και των συμμάχων της.
   
Διάλεξε η Ν.Δ. να επικρίνει την κυβέρνηση γιατί δεν μετείχε σε ένα συνέδριο με τίτλο  «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα». Το μέγα ερώτημα είναι: Δηλαδή ο Μητσοτάκης θα πήγαινε; Η Γεννηματά θα πήγαινε; Ο Θεοδωράκης θα πήγαινε; Θα υπερασπίζονταν, πηγαίνοντας, τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού; Μάλλον δεν τις γνωρίζουν!
   
Λέει ο υπουργός της Εσθονίας στην επιστολή του: "δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Ναζισμό, το Φασισμό ή τον Κομμουνισμό". Λέει και πολλά άλλα, για τα γκουλάγκ, τον Σολτζενίτσιν κλπ. Λέει πολύ περισσότερα από όσα λένε οι τοπικοί χρυσαυγίτες. Και το ερώτημα παραμένει: Δηλαδή ο Μητσοτάκης θα πήγαινε; Κι άλλοι που βγήκαν να καταγγείλουν την κυβέρνηση σαν περίπου οπισθοδρομική, θα πήγαιναν;
   
Εντάξει, θέλουν την εξουσία, άργησε πολύ η επάνοδος, υπάρχει το σοκ από τις εκλογές του 2015 και το δημοψήφισμα, υπάρχει ένας διάχυτος φόβος ότι η κυβέρνηση μπορεί να επανακάμψει, αλλά κάθε πανικός έχει τα όριά του. Ας σοβαρευτούν στο μέτωπο της αντιπολίτευσης. 'Όπως η χώρα χρειάζεται μια στοιχειωδώς -έστω- σοβαρή κυβέρνηση, χρειάζεται και μια εξ ίσου σοβαρή αντιπολίτευση. Που θα κατακεραυνώνει τα, κατά τη γνώμη της, λάθη και θα προτείνει τα, κατά τη γνώμη της, σωστά. Που δεν θα ασχολείται με το να επιπλήττει την κυβέρνηση για τις σωστές αποφάσεις της πότε με πρόσχημα δήθεν την "αριστεία" και πότε τις δήθεν "ευρωπαϊκές αξίες".

Σε ένα δυτικό κόσμο όπου κυριαρχεί η δεξιά (ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία κλπ) ίσως φανούν χρήσιμα σε κάποια φάση και τα δεξιά κόμματα. Ας μείνει σε αυτό η τοπική κεντροδεξιά. Δεν είναι ανάγκη να τριγυρνά στα σοκάκια της δημοσιογραφικής ανυποληψίας γυρεύοντας "λίγα ψίχουλα αγάπης" και να αστοχεί τόσο εμφατικά!

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

Μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε κείνο το πρωί

Τον ξέρετε τον Κεμάλ του Χατζηδάκη και του Γκάτσου. Δεν μιλάω για το φυσικό πρόσωπο, τον νεαρό όμορφο μουσουλμάνο που γνώρισαν στη Νέα Υόρκη και τους ενέπνευσε το τραγούδι, μιλάω για το πρόσωπο του τραγουδιού. Για εκείνον που πήγε να αλλάξει τον κόσμο γιατί λυπήθηκε «της ερήμου τα παιδιά». Το τέλος της ιστορίας γνωστό. 

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει τη θηλιά.
Μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Κι ακόμα χειρότερα στο τέλος του τραγουδιού:

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ!

Πάντα μου άρεσε η μελαγχολία του και πάντα μισούσα το δίδαγμα που άφηνε αυτό το τραγούδι. Την παραίτηση, την απόλυτη απελπισία! Όταν άκουγα να χειροκροτούν σε κάποια εκτέλεσή του (μπορεί να χειροκροτούσα κι εγώ) αγανακτούσα με το πλήθος. «Σας λέει πως δεν έχετε καμιά ελπίδα κι εσείς χειροκροτάτε;» διαμαρτυρόμουν από μέσα μου.
 
Φτάσαμε στο σημείο όπου το τραγούδι ισχύει πια για όλους μας. Για την Ελλάδα την σύγχρονη μιλάω, για τις μέρες που ζούμε. 
Η πρώτη μάχη που δόθηκε το 2010 ήταν καθοριστική. Το δάνειο των 110 δισ. που ξελάσπωσε τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες και έδεσε την Ελλάδα ήταν η πιο μεγάλη μας ήττα. Μετά από αυτήν μας είχαν σχεδόν στο χέρι.Το 2011 ως τις αρχές του 2012 δόθηκαν οι άλλες δυο μεγάλες μάχες που χάθηκαν κι αυτές. Το PSI  και το αγγλικό δίκαιο μας έδεσαν χειροπόδαρα. Όλα είχαν χαθεί.

Όπως σε κάθε πόλεμο όμως πάντα ελπίζει κανείς. Η κατραπακιά του 2012 (εκλογή Σαμαρά) έδωσε τέλος στις τελευταίες ελπίδες. Δεν το ξέραμε όμως. και δώσαμε άλλη μια μεγάλη μάχη, το πρώτο εξάμηνο του 2015. Δεν ήταν μάχη, ήταν μακελειό. Νομίζαμε πως είχαμε ακόμα ζωή αλλά η ήττα μας ακούστηκε στα πέρατα του κόσμου. Ακόμη μας δονεί το περήφανο και πεισματικό όχι του δημοψηφίσματος. Δεν παραδίνομαι, σκότωσέ με καλύτερα!

Όλη η Ελλάδα ζει τα τελευταία χρόνια την καληνύχτα του Γκάτσου για τον Κεμάλ. Όλη η Ελλάδα ξέρει πως ο Γκάτσος είχε δίκιο.


Απομονωμένες οι 19 χώρες της ΕΕ που απείχαν από το Εσθονικό συνέδριο!


Ακούσαμε τις τελευταίες μέρες τον ορυμαγδό των δηλώσεων περί απομόνωσης της Ελλάδας από την Ευρώπη γιατί δεν μετέχει στο συνέδριο της Εσθονίας. Είναι εκείνο που γίνεται για να καταγγείλει τα εγκλήματα αριστεράς και δεξιάς βάζοντας σε ένα σακούλι θύματα και θύτες. Ώσπου το καρπούζι έσκασε και λέρωσε όσους ανηλεώς κατακεραύνωναν Κοντονήδες και Παπάδες που εξηγούσαν γιατί η Ελλάδα δεν μετείχε.

Ήταν ένα σκηνικό όπου η Ελλάδα -μόνη στο  κόσμο σαν το γαλατικό χωριό του Αστερίξ- στήριζε την οπισθοδρομική θέση του Σταλινισμού τη στιγμή που όλη η Ευρώπη δόξαζε τη "δημοκρατία". Αποκαλύφθηκε ότι μόνο οχτώ χώρες από τις εικοσιεπτά της ΕΕ πήγαν στο συνέδριο. Η Ελλάδα δεν ήταν μόνη τελικά. Ήταν μια από την μεγάλη πλειοψηφία των 19 χωρών που αγνόησαν τις εμμονικές αντισοβιετικές χώρες. Μόνες πιστές στο συνέδριο που υπέγραψαν την -απλά αντικομουνιστική- διακήρυξη ήταν οι τρεις βαλτικές χώρες Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία που είχαν υποδεχτεί τον Χίτλερ σαν ελευθερωτή, οι δυο της Τσεχοσλοβακίας, η Κροατία κι η Ουγγαρία που κι αυτές είχαν πάει με τον άξονα (κοντά τους και η συνήθης Πολωνία που είναι αντιρωσική με όποιο καθεστώς κι αν είναι η Ρωσία). Βασιλικότερες του βασιλέως ή μάλλον γερμανικότερες της Γερμανίας της ίδιας. Και οι οχτώ χώρες έχουν κι άλλο ένα κοινό: είναι τα βασικά στηρίγματα του Σόιμπλε. Μαζί τους συντάχθηκε η δική μας αντιπολίτευση όχι βέβαια από ιδεολογική ταύτιση αλλά από ανοησία!

Δεκαεννιά χώρες της ΕΕ απομονώθηκαν από τις οχτώ που μετείχαν κι υπέγραψαν! Φανταστικό, ε;
Η Ευρώπη αναπτύσσεται ταχύτερα από την Ελλάδα που θα έπρεπε να τρέχει με πολλαπλάσια ταχύτητα, ο Τσίπρας έχει υπογράψει τα πάντα και δυσκολεύεται να βρει ένα κάποιο αφήγημα για την Έκθεση της Θεσσαλονίκης κι η αντιπολίτευση του στρώνει το χαλί για να περάσει.

Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017

Ο τροβαδούρος της γενιάς μας

Τροβαδούρος, ο περιπλανώμενος τραγουδιστής που συνθέτει τραγούδια και τα τραγουδά ο ίδιος, κάτι σαν τον Σαββόπουλο.
Την λέξη την πήραμε από τα γαλλικά, trobadour. Είναι όμως αντιδάνειο, προέρχεται από την ελληνική λέξη «τρόπος» που ήταν ο μουσικός δρόμος. Ο τρόπος προέρχεται από το «τροπή» κι η τροπή είναι το σημείο που γυρίζει η μουσική, ο στίχος, η τονικότητα, εκεί που ο ήχος γίνεται τραγούδι.

Ετυμολογία της λέξης (από το Βικιλεξικό):

Τροβαδούρος της δικής μου γενιάς ο Διονύσης Σαββόπουλος. Δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου, είναι η δική μου γενιά. Αυτά που έγραφε κι αυτά που έλεγε στις συνεντεύξεις του ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτά που ήθελα να έχω πει εγώ. Που θα πει η ΑΠΟΛΥΤΗ έκφραση! Από το '68 με τον Ήλιο αρχηγό (σύντροφέ μου αχ τι κακό, μέρα κι ήλιο σαν κι αυτό να την τρώει τ' αφεντικό) και για είκοσι χρόνια ως τα τραπεζάκια έξω απόλυτη ταύτιση.
Από το '89 με τον Μητσοτάκ, ύστερα με τα ορθόδοξα τόξα κι ακόμα πιο πρόσφατα με το Δημάρι, ακόμα και με τον Σκάι βρεθήκαμε διαφωνούντες. Αλλάζει όμως τίποτε αυτό στη σχέση μας; Νομίζω πως όχι.
Ο Διονύσης ήταν και θα παραμείνει ο εκφραστής μιας γενιάς που γεννήθηκε στη φτώχεια, δεν γνώρισε πόλεμο, είδε τη ζωή της να καλυτερεύει συνεχώς και πρόλαβε να ζήσει την τελευταία καταστροφή.
Το βίντεο που ακολουθεί είναι του 1979. Ο Διονύσης στο Πήλιο με την Άσπα και τα παιδιά του. Τι καλύτερο, τι πιο αθώο, τι πιο σοφό, τι ωραιότερο!
Το βρήκα στο life-0 του δεκαπενταύγουστου.
 http://www.lifo.gr/videos/lifo_picks_people/156439


Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

Έλληνες και Νεοέλληνες.


Διάβαζα πρόσφατα μια «ιστορία» της φυσικής του 20ου αιώνα.
Ξεκινώντας από το 1900 και τον Μαξ Πλανκ που διατύπωσε την κβαντική θεωρία και το 1905 με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν που διατύπωσε την θεωρία της σχετικότητας ο αιώνας μπήκε με τη μεγαλύτερη ανατροπή στον τρόπο θεώρησης της φύσης από τον καιρό του Θαλή, του Δημόκριτου, του Αναξίμανδρου και του Αρίσταρχου. 
Ο Ράδερφορντ το 1909 εξήγησε την δομή του ατόμου και το 1915 ο Αϊνστάιν πάλι διατύπωσε την ειδική θεωρία της σχετικότητας εξηγώντας την δομή του χώρου και του χρόνου. Ο Νιλς Μπορ εξήγησε την φύση της ύλης το 1929 με την κβαντομηχανική και η συνέχεια δόθηκε με τις βόλτες στο Φεγγάρι, την πυρηνική φυσική (και την βόμβα βεβαίως), με τα τρανζίστορ, την απογείωση της επικοινωνίας, τους Η/Υ και την τεχνητή νοημοσύνη.
Ό,τι ήταν οι Έλληνες για την Φυσική και την Επιστήμη πριν πλακώσουν οι αυτοκράτορες, οι βάρβαροι κι οι φανατικοί των θρησκειών και ισοπεδώσουν τη σκέψη, ήταν για την ανθρωπότητα αυτοί οι Φυσικοί του 20ου αιώνα. Ας τους ανακηρύξουμε «Έλληνες»! Με την προφανή εξήγηση, βέβαια, ότι δεν εννοούμε τους σημερινούς κατοίκους της περιοχής που λέγεται Ελλάδα αλλά τους αληθινούς εκείνους προγόνους των οποίων τα ανόητα και άχρηστα τέκνα είμαστε εμείς.
Ας είναι αυτοί οι Έλληνες κι εμείς οι Νεοέλληνες. Όπως λέμε Φίλιππος ο Μακεδών και Γκλιγκόροφ ο Νεομακεδών. Κάπως έτσι...

Δευτέρα 14 Αυγούστου 2017

Η πορεία του ανθρώπινου γένους

Ποίηση από Tom Waits για σήμερα

(... αν θέλεις να ξαναβρείς τα 
όνειρά σου ...)
Σήμερα, ο ουρανός είναι γκρίζος
και το αύριο, έχει δάκρυα
πρέπει να περιμένεις να έρθει το χτες 

με δικά μας λόγια:
αν ζητάς το καλύτερο, αλίμονό σου
το καλύτερο είναι πίσω, στο παρελθόν

YESTERDAY IS HERE



Οι στίχοι στα αγγλικά:

If you want money in your pocket
You want a top hat on your head
Hot meal on your table
And a blanket on your bed,
Well today is grey skies,
Tomorrow is tears,
You'll have to wait
Till yesterday is here.

I'm a going to New York City
I'll be leaving on a train
If you wanna see me
Till I come back again,
Well today is grey skies
Tomorrow is tears,
You'll have to wait till
Yesterday is here.

Now if wanna go
Where the rainbows end
You will have to say goodbye.
All our dreams come true
Baby up ahead,
In a town where your memories lie.

Now the road is out before me
And the moon is shining bright
What I want you to remember
As I disappear tonight
That today is grey skies
Tomorrow is tears
You'll have to wait till
Yesterday is here.


Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

Για την αρχαιότητα θα μιλάμε τώρα ...!

Το γεγονός ότι η εισαγωγή της κλήρωσης στην επιλογή σημαιοφόρου και παραστατών προκάλεσε τόση φασαρία δείχνει πόσο χαζό κι ανάξιο του ονόματός μας έθνος είμαστε οι Νεοέλληνες και πόσο μακριά βρισκόμαστε από τους κανονικούς Έλληνες, τους αρχαίους.
Στην αρχαιότητα ακόμη κι ο επώνυμος άρχων (ο βασιλιάς δηλαδή) προέκυπτε με κλήρωση. Κι οι δικαστές κι οι βουλευτές κι οι άρχοντες και όλες οι αρχές (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) προέκυπταν από κλήρωση μεταξύ όλων των πολιτών. Μιλάμε για την Αθήνα του Περικλή, του Θεμιστοκλή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Σωκράτη, του Επίκουρου, του Αναξίμανδρου, του Πρωταγόρα, του Ευριπίδη, του Ισοκράτη, του Δημοσθένη του...του ...του ... όλων των μεγάλων πνευμάτων της εποχής αλλά και της ιστορίας.
Κι όχι μόνο η Αθήνα ... όλες οι ελληνικές πόλεις το ίδιο έκαναν. Έβγαζαν τους σημαιοφόρους και παραστάτες στα δημοτικά σχολεία αλλά και στα μεγαλύτερα σχολεία όπως και στα δικαστήρια (Ηλιαία), στη Βουλή (βουλευτές) κ.τ.λ. με κλήρωση και κανείς δεν διαμαρτυρόταν. Κάτι ψιλογκρίνιες ακούγονταν από τους αριστοκρατικούς κύκλους αλλά σε γενικές γραμμές κι αυτοί σέβονταν τη δημοκρατία, δηλαδή την κλήρωση. Μόνο οι τύραννοι (οι τριάκοντα και κάποιοι άλλοι) πίστευαν πως πρέπει σημαιοφόροι στα δημοτικά να γίνονται οι «άριστοι», δηλαδή οι ίδιοι!
Αλλά βέβαια, για την αρχαιότητα θα μιλάμε τώρα ....!

Τετάρτη 2 Αυγούστου 2017

Αριστοτέλης: Αριστεία = Αριστοκρατία


Ο Αριστοτέλης στα πολιτικά του λέει ότι δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου άρχουν οι πολλοί (όλοι) και ολιγαρχία εκείνο στο οποίο άρχουν λίγοι (οι «άριστοι»). Συνεχίζοντας λέει ότι ολιγαρχία είναι το πολίτευμα όπου οι Αρχές (κυβέρνηση, δικαστές, βουλή) εκλέγονται και δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου οι Αρχές κληρώνονται. Με την εκλογή προκύπτουν ως Αρχή οι ολίγοι (λεγόμενοι «άριστοι») ενώ με την κλήρωση προκύπτουν όλοι (λεγόμενοι «δήμος» ή «λαός»).

Λαός ελεύθερος είναι ο λαός που δεν είναι υπήκοος κάποιων κυρίαρχων (μιας ολιγαρχίας) αλλά που αυτοκυβερνάται. Ο λαός είναι ελεύθερος όταν ο δήμος (δηλαδή όλοι οι πολίτες) αποκτά όλα τα αξιώματα της πολιτείας μέσω του μοναδικού τρόπου με τον οποίο μπορεί να γίνει αυτό, με την κλήρωση. Όλοι περνούν από όλες τις θέσεις εξουσίας με τυχαίο (άρα όχι προβλεπτό) τρόπο και για μικρό διάστημα, χωρίς ποτέ να επανέρχονται στο ίδιο αξίωμα. 
Αυτό είναι ελευθερία και δημοκρατία. 
Αυτό εννοούσαν οι αρχαίοι όταν έλεγαν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όταν έλεγαν ότι οι "άλλοι" είναι "βάρβαροι" εννοούσαν ότι είναι υπήκοοι ενός βασιλιά ή μιας ολιγαρχίας.

Σήμερα βρισκόμαστε πολύ μακριά από την ελληνική εκδοχή της ελευθερίας. Λέμε ελευθερία την επιλογή δυναστών με βάση την "εθνική" τους ταυτότητα, δηλαδή ένα έγγραφο. Κάποιοι νομίζουν ότι πίσω από το έγγραφο κρύβεται "αίμα" ή DNA.  Καθένας δικαιούται να είναι όσο ηλίθιος θέλει.
Έχοντας μάθει από μικρά παιδιά να ονομάζουμε "δημοκρατία" ένα σύστημα επιλογής της ολιγαρχίας που θα μας κυβερνά (εκλογές κομμάτων ανά τετραετία), μαθαίνουμε ταυτόχρονα και την αυταπάτη της "αριστείας", όπου οι άνθρωποι δεν θεωρούνται διαφορετικοί αλλά καλύτεροι ή χειρότεροι. 
Όπως με την εκλογή, έτσι και με την αριστεία εισάγουμε στην κοινωνία σχέσεις ανισοτικές, σχέσεις διάταξης, αντί των σχέσεων ισοδυναμίας.

Ένα πολύ μικρό, ένα τόσο δα μικρό βήμα πάει να γίνει. Να κληρώνονται μεταξύ ΟΛΩΝ των μαθητών μιας τάξης οι σημαιοφόροι κι οι παραστάτες της σημαίας στις εθνικές εορτές. Τι πιο απλό, τι πιο δίκαιο, τι πιο δημοκρατικό, τι πιο προφανές!!! 
Δεν έχουν όλοι οι μαθητές το δικαίωμα να κρατούν τη σημαία; Δεν είναι όλοι πατριώτες; Τότε τι νόημα έχει να την κρατά ο καλύτερος στη βαθμολογία; Τι κρύβεται πίσω από την άρνηση μιας απλής πράξης που προ πολλού έπρεπε να είχε εφαρμοστεί αλλά καθυστερήσαμε να την σκεφτούμε όπως δεν σκεφτόμαστε και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή μας;
Πίσω από το «όχι» στην κλήρωση του σημαιοφόρου και του παραστάτη, δηλαδή πίσω από την άρνηση του δικαιώματος να έχουν ΟΛΟΙ πρόσβαση στο εθνικό σύμβολο, κρύβεται μια αριστοκρατική αντίληψη, ολιγαρχική, αντιδημοκρατική και ολιγόψυχη του ντόπιου συντηρητισμού.
Ίσως κάποιοι το θεωρούν δευτερεύον, όμως δεν είναι. Αντιθέτως είναι αποκαλυπτικό μιας βαθιάς αντιδημοκρατικότητας και μιας πολιτικής μυωπίας. 
Δεν είναι απλή υστέρηση στη σκέψη, είναι βαθύς συντηρητισμός και κόμπλεξ.

Λυπάμαι που επιτίθεμαι έτσι σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω, αλλά, δεν μπορώ να πω λιγότερα όταν σε μια τόσο λαϊτ εκδοχή της δημοκρατίας κάποιοι το βρίσκουν αναγκαίο να αντισταθούν.